W niniejszym opracowaniu podjęty został problem rozwoju mediów i komunikowania masowego w Europie. Tytuł opracowania – „Europa multimedialna” – odnosi się do wielości mediów, które dzisiejszym Europejczykom dostarczają informacji i rozrywki, pomagają zrozumieć otaczającą ich, złożoną rzeczywistość itd. Multimedialność to jednak przede wszystkim zastany etap rozwoju mediów. Procesy komunikowania masowego przebiegają bowiem według następującego schematu: stadium elitarne – stadium popularyzacji – stadium specjalizacji – stadium multimedialne. Dziś mamy właśnie do czynienia ze stadium multimedialnym, przynajmniej gdy chodzi o kontynent europejski i inne rozwinięte regiony świata. Istota i objawy multimedialności, widoczne na tak zwanym Starym Kontynencie, przedstawione są właśnie w niniejszym opracowaniu. Książka składa się z dwóch rozdziałów: w pierwszym mowa jest o rozwoju prasy drukowanej, a więc najbardziej tradycyjnego spośród tradycyjnych mediów, zaś w drugim – o mediach elektronicznych, Internecie, koncernach multimedialnych i europejskiej sferze publicznej. Dochodzi tu zatem do zderzenia tradycji z nowoczesnością, historii ze współczesnością, prasy drukowanej z nowymi mediami elektronicznymi. Obszernym dodatkiem do rozdziału pierwszego jest Case study 1 – analiza treści trzech regionalnych dzienników hiszpańskich (katalońskiego „Avui”, baskijskiego „El Correo” oraz galicyjskiego „La Voz de Galicia”), ukazująca ich rolę w kształtowaniu nowoczesnych regionalizmów w odniesieniu do współczesności hiszpańskiej i europejskiej. Dodatkiem zaś do drugiego rozdziału jest Case study 2 – analiza rynków telewizyjnych państw Unii Europejskiej w epoce cyfryzacji i multimedialności. Skoro dochodzi w tym opracowaniu do zderzenia tradycji z nowoczesnością, to także forma powinna być konsensusem między tradycją a nowoczesnością. Stąd właśnie dwie wersje książki: tradycyjna – drukowana, dostępna głównie w bibliotekach naukowych, przede wszystkim uniwersyteckich, oraz nowoczesna – elektroniczna (e-book), dostępna w Internecie. To, co łączy te dwie wersje, to darmowy dostęp – oto kolejny z objawów (czy też wymogów) nowoczesności na koniec pierwszej dekady XXI wieku! Radosław Sajna

Publikacja jest wyborem tekstów dotyczących języka w mediach współczesnych. Nie stanowi on więc rejestru zmian, jakie dokonały się w języku mediów na przestrzeni dziesięcioleci. Najwcześniejszy zamieszczony w antologii artykuł wydrukowany został w roku 1978, lecz fakty w nim analizowane w równej mierze i jakości dotyczą mediów dzisiejszych. Książka podzielona jest na części poświęcone konkretnym mediom: prasie, radiu, telewizji i Sieci. Celem Autorek niniejszego wyboru było dostarczenie jego adresatowi, czyli studentowi specjalizacji dziennikarskiej lub specjalności dyskurs publiczny w obrębie studiów humanistycznych, a szczególnie polonistycznych, wiarygodnego przekroju stanu badań. Publikacja ma stanowić przewodnik i pomoc w studiowaniu językowokomunikacyjnych aspektów dyskursu mediów. Zamieszone w niej artykuły lingwistów, czasem trudno dostępne, dają orientację w tym, co wiemy o języku w mediach/języku mediów. Pomocny w samodzielnym pogłębianiu wiedzy ma być również zaproponowany zestaw lektur, które umieszczają badania językoznawcze w szerszym kontekście dyscyplin naukowych zajmujących się mediami.

Publikacja poświęcona jest – zgodnie z tytułem – roli badań nad zachowaniami językowymi dzieci w wieku przedszkolnym we wdrażaniu edukacji medialnej. Stanowi ona t. 4 serii. Seria ta […] jest ważna i potrzebna jako forum zarówno wymiany myśli badaczy zajmujących się tą stosunkowo nową dziedziną interdyscyplinarnych badań naukowych, jak i popularyzacji bardzo ważnych współcześnie problemów edukacji medialnej wśród edukatorów.

Pierwszy tom z serii "Recepcja mediów" zawiera teksty obrazujące recepcję treści masowego przekazu przez dzieci w wieku przedszkolnym. Jest to ogromnie ważna kwestia z punktu widzenia dbałości dorosłych o rozwój najmłodszych i realizację najwcześniejszego etapu edukacji medialnej. Poszczególne części książki są różnego autorstwa, ponieważ dotyczą oglądu zjawiska recepcji mediów z różnych perspektyw od stricte naukowej (eksploracje pracowników uczelni), przez dziennikarską (recepcja widziana oczyma nadawcy medialnego), aż po dydaktyczną (wnioski środowiska nauczycieli przedszkolnych).

Tom 2 „Recepcji mediów” dotyczy zachowań komunikacyjnych dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, które zna¬lazły się w sytuacjach medialnych, czyli w bezpośrednich relacjach z nadawcą przekazu. Bezpośredniość ta może być rozumiana zarówno jako rozmowa face to face z dziennikarzem do mikrofonu i przed kamerą, jak i oglądanie ulubionego filmu animowanego. Zadaniem książki jest ukazanie konkretnych sytuacji komunnikacyjnych, w których dziecko w określony sposób reaguje na media. Wpływ ma więc tu być poświadczony jego skutkiem odzwierciedlonym w obranym przez dziecko typie komunikacji. Zachowania komunikacyjne czekają na opisanie, celem książki jest bowiem przekazanie czytelnikom bazy tekstów, które mają wartość zarówno archiwistyczną, jak i ekscerpcyjną.

Publikacja „Recepcja mediów przez dzieci w wieku szkolnym” pod redakcją Barbary Bonieckiej i Anny Granat jest trzecim tomem serii „Recepcja mediów” (…). Książkę tę oceniam jako potrzebną i ważną zarówno z punktu widzenia wiedzy w zakresie zmian społeczno-kulturowych, dokonujących się w polskim społeczeństwie, jak i w zakresie praktyki edukacyjno-wychowawczej. Autorzy poszczególnych opracowań zamieszczonych w tomie diagnozują wielostronnie i w sposób interdyscyplinarny recepcję mediów – radia, telewizji, Internetu – przez młode pokolenie odbiorców (użytkowników), oceniają wpływ mediów w formowanie młodego pokolenia oraz prognozują zmiany w tym zakresie, a także proponują pewne działania praktyczne w obszarze edukacji medialnej. Z recenzji prof. UW dr. Hab. Józefa Porayskiego-Pomsty

W czym tkwi tajemnica atrakcyjności tego, co religijne, dla współczesnych mediów? Czy media, jak chce wielu, rzeczywiście ze swej natury są wrogie religii, niszcząc i wynaturzając w niej to, co dla niej najbardziej właściwe i najgłębsze? Jaki jest kulturowy sens procesów tabloidyzacji mediów? Skąd biorą się napięcia między mediami a religiami instytucjonalnymi? Na czym ma polegać odpowiedzialność mediów dziennikarskich w relacjonowaniu wydarzeń religijnych? Jakim wyzwaniem dla teologii akademickiej są współczesne media? Autor bada relację między mediami a religijnością, rozumianą szeroko jako społeczna lub jednostkowa potrzeba sensu opierającego się na tym, co przekracza świat empiryczny: Kościoły, religie instytucjonalne, grupy nieformalne, duchowość, spirytyzm, wiara w nadprzyrodzoność czy zjawiska ponadnaturalne. W kolejnych rozdziałach książki proponuje refleksję nad pytaniami o powrót religijności w wieku mediów audiowizualnych i o (quasi-)religijną funkcję samych mediów.

Książka przedstawia charakterystykę słowa w komunikacji telewizyjnej. Na podstawie analiz bardzo obszernego materiału przybliża specyfikę tego rodzaju komunikacji medialnej z jej najważniejszą cechą – współistnieniem makro- i mikrosytuacji komunikacyjnych. Prezentacja układów nadawczo-odbiorczych (poprzez badania kategorii osoby, etykiety językowej i wypowiedzi dziennikarzy, świadczących o ich dominującej roli w relacjach z pozostałymi uczestnikami komunikacji) daje obraz werbalnych działań osób występujących w telewizji, które mówią po to, by je oglądano.