Irma Grese – urocza i okrutna – zdaniem więźniarek: „piękna bestia" Poruszająca opowieść o kobiecie, którą ideologia narodowego socjalizmu skutecznie przemieniła z naiwnej wiejskiej dziewczyny w bezwzględnego potwora. Termin „zbrodniarze hitlerowscy” przywodzi na myśl zimne i pozbawione wyrazu twarze SS-manów. W końcu, czyż Trzecia Rzesza to nie „męska sprawa”, jak głosił jeden z nazistowskich sloganów? Daniel Patrick Brown szybko rozprawia się z mitem, jakoby tylko mężczyźni mogli wyrządzać ekstremalne zło. Nazistowskie Niemcy to nie tylko „męska sprawa”, lecz „sprawa”, w której mężczyźni i kobiety uczestniczyli z równą gorliwością. Niemieckie zbrodniarki nie wahały się torturować i mordować niewinnych ludzi, niezależnie od płci i wieku. Jedną z nich była Irma Grese – członkini personelu pomocniczego SS i strażniczka niemieckich obozów koncentracyjnych. W 1943 roku Irma Grese została skierowana do Auschwitz-Birkenau, gdzie awansowała do funkcji zastępczyni głównej nadzorczyni obozu kobiecego w Brzezince. Została aresztowana w kwietniu 1945 roku, osądzona w tzw. procesie Bergen-Belsen i stracona w grudniu 1945. Irmę Grese uznaje się za jedną z najokrutniejszych funkcjonariuszek SS. Ze względu na niezwykłą urodę kontrastującą z brutalnością więźniarki Auchwitz-Birkenau nadały jej przydomek „piękna bestia".

6 lat wojny. Miliony ofiar. I tylko 182 wyroki dożywocia za popełnione zbrodnie. Jak to możliwe? Dziennikarze Deutsche Welle, Interii i Wirtualne Polski ujawniają historie katów, którzy po wojnie wiedli spokojne życie. I nigdy nie ponieśli konsekwencji popełnionych przez siebie zbrodni. Na cmentarzu w Bonn Wilhelm Koppe nie zaznaje spokoju. Na jego grobie regularnie pojawia się tabliczka z napisem „Nigdy nie ukarany!!!”. Ktoś umieszcza tekst na żółtym lub czerwonym tle i laminuje kartkę. Nie jest duża, ale rzuca się w oczy na zadbanym grobie, który były wyższy dowódca SS i policji w Kraju Warty, a potem w generalnym Gubernatorstwie, dzieli z żoną Käthe i synem Mafredem. Wilhelm Koppe, nazywany „Małym Himmlerem”, po wojnie został dyrektorem fabryki czekolady. Jego historia stała się początkiem dziennikarskiego śledztwa, w które finalnie zaangażowały się trzy duże redakcje: Deutsche Welle, Wirtualna Polska i Interia. Owocem pracy dziennikarzy jest ponad dwadzieścia reportaży i wywiadów, w których nie tylko zbrodniarze tracą anonimowość, ale również ofiary stają przed nami jako konkretne osoby, które zostały wyrwane ze swojej codzienności, spokojnego życia wśród kochających najbliższych. Brutalnie mordowane i odzierane z godności – nawet po śmierci, kiedy ich ciała porzucano, palono lub ćwiartowano, by korzystnie sprzedać. Wszystkie teksty zawarte w książce łączy jedna kwestia: nierozliczone zbrodnie wojenne. Pomimo upływu lat i licznych dowodów, wielu katów nie zostało nigdy ukaranych. Co więcej, po wojnie wiedli spokojne życie i robili kariery zawodowe. Dziś, pomimo niewyobrażalnej wręcz skali okrucieństwa, ich nazwiska w większości pozostają zapomniane. Poszczególnym historiom towarzyszą wstrząsające fotografie. Patrzymy na twarze osób, które wiedzą, że zaraz zginą i na rozpacz tych, którzy stracili najbliższych. Obok zaś widzimy urokliwe widoki i roześmianych katów. Całość pozwala zobaczyć rzeczywistość, która z dzisiejszej perspektywy wydaje się nierealna. Ta książka to coś więcej niż kolejny reportaż o wojnie. To historie zbrodniarzy opowiedzianych z perspektywy ich rodzin, sąsiadów i ofiar. To także próba przyjrzenia się problemom powojennej rzeczywistości. Bo choć wojna skończyła się w 1945 roku, jej skutki jeszcze długo były odczuwalne. W niektórych miejscach i w niektórych rodzinach widoczne są nawet do dzisiaj.