Autor, miał szesnaście lat, gdy w 1943 roku został wraz z rodziną osadzony w obozie w Sobiborze. Rodzice i młodszy brat zginęli w komorze gazowej, a on sam przetrwał koszmar, uczestnicząc w głośnym powstaniu więźniów. Po wojnie, na emigracji w USA, zaczął dokumentować zbrodnie hitlerowskie. O wszystkim opowiada we wstrząsającej, fabularyzowanej książce, opisującej nieludzką codzienność obozu w Sobiborze. Na jej kanwie powstał film „Ucieczka z Sobiboru”, nagrodzony Złotym Globem.

Początek 1940 roku. Trzynastoletni żydowski chłopiec i jego jedenastoletni brat przedzierają się przez drut kolczasty otaczający łódzkie getto, by ukraść żywność dla swojej rodziny. Zauważa to niemiecki strażnik. Nie mają innego wyjścia. Starszy brat strzela, żołnierz pada martwy. Tak rozpoczyna się poruszająca historia niezwykłej ucieczki chłopca, który niejeden raz przechytrzył Nazistów. Przeprawia się przez zamarzniętą rzekę na granicy z Rosją, ukrywa się w pociągu wojsk niemieckich jadącym do Berlina. W Alzacji poznaje piękną romską dziewczynę, która także ucieka przed nazistami. Trafia do Francji i nad Pireneje, gdzie aresztuje go hiszpańska policja. W końcu ratuje go brytyjski dyplomata i chłopiec przedostaje się do Gibraltaru. Wkrótce wraca do Niemiec jako żołnierz armii brytyjskiej. Ten chłopiec żył naprawdę. To Chaim Herszman, znany później jako Henry Carr. "Uciekłem z getta" to poruszająca opowieść o chłopcu, który nie miał prawa przeżyć, a także o jego drodze do dorosłości, na której musiał pokonać wiele przeszkód. Jego ekscytująca a jednocześnie, jak wszystkie prawdziwe historie, złożona i słodko-gorzka.

Fanni podała cyjanek swojemu synowi Jurkowi. Mama Biety, dziewczynki urodzonej w warszawskim getcie, uśpiła ją luminalem, umieściła w drewnianej skrzynce i w ten sposób przemyciła na aryjską stronę. Do skrzynki włożyła jeszcze srebrną łyżeczkę z wygrawerowanym imieniem i datą urodzin. Inna matka w czasie likwidacji łódzkiego getta zażyła cyjanek, a córkę wyrzuciła za okno - miała tylko jedną porcję trucizny. Dziewczynka przeżyła, bo spódniczką zahaczyła o latarnię. Hanę trzy razy ratowała służąca rodziców, Zosia. Potem, gdy dobrze sytuowani krewni chcieli wziąć Hanę do siebie, nie potrafiła porzucić polskiej matki. Patrycja Dołowy wydobywa - bo kopanie w takich wspomnieniach to ciężka praca - historie żydowskich matek, które by ratować swoje dzieci, stawały przed tragicznymi wyborami, przybranych matek, które nie zawsze potrafiły rozstać się z ocalonymi dziećmi, i dzieci, często już na zawsze rozdartych pomiędzy dwiema tożsamościami, dwiema rodzinami, między poczuciem winy, wdzięcznością i żalem.

6 lat wojny. Miliony ofiar. I tylko 182 wyroki dożywocia za popełnione zbrodnie. Jak to możliwe? Dziennikarze Deutsche Welle, Interii i Wirtualne Polski ujawniają historie katów, którzy po wojnie wiedli spokojne życie. I nigdy nie ponieśli konsekwencji popełnionych przez siebie zbrodni. Na cmentarzu w Bonn Wilhelm Koppe nie zaznaje spokoju. Na jego grobie regularnie pojawia się tabliczka z napisem „Nigdy nie ukarany!!!”. Ktoś umieszcza tekst na żółtym lub czerwonym tle i laminuje kartkę. Nie jest duża, ale rzuca się w oczy na zadbanym grobie, który były wyższy dowódca SS i policji w Kraju Warty, a potem w generalnym Gubernatorstwie, dzieli z żoną Käthe i synem Mafredem. Wilhelm Koppe, nazywany „Małym Himmlerem”, po wojnie został dyrektorem fabryki czekolady. Jego historia stała się początkiem dziennikarskiego śledztwa, w które finalnie zaangażowały się trzy duże redakcje: Deutsche Welle, Wirtualna Polska i Interia. Owocem pracy dziennikarzy jest ponad dwadzieścia reportaży i wywiadów, w których nie tylko zbrodniarze tracą anonimowość, ale również ofiary stają przed nami jako konkretne osoby, które zostały wyrwane ze swojej codzienności, spokojnego życia wśród kochających najbliższych. Brutalnie mordowane i odzierane z godności – nawet po śmierci, kiedy ich ciała porzucano, palono lub ćwiartowano, by korzystnie sprzedać. Wszystkie teksty zawarte w książce łączy jedna kwestia: nierozliczone zbrodnie wojenne. Pomimo upływu lat i licznych dowodów, wielu katów nie zostało nigdy ukaranych. Co więcej, po wojnie wiedli spokojne życie i robili kariery zawodowe. Dziś, pomimo niewyobrażalnej wręcz skali okrucieństwa, ich nazwiska w większości pozostają zapomniane. Poszczególnym historiom towarzyszą wstrząsające fotografie. Patrzymy na twarze osób, które wiedzą, że zaraz zginą i na rozpacz tych, którzy stracili najbliższych. Obok zaś widzimy urokliwe widoki i roześmianych katów. Całość pozwala zobaczyć rzeczywistość, która z dzisiejszej perspektywy wydaje się nierealna. Ta książka to coś więcej niż kolejny reportaż o wojnie. To historie zbrodniarzy opowiedzianych z perspektywy ich rodzin, sąsiadów i ofiar. To także próba przyjrzenia się problemom powojennej rzeczywistości. Bo choć wojna skończyła się w 1945 roku, jej skutki jeszcze długo były odczuwalne. W niektórych miejscach i w niektórych rodzinach widoczne są nawet do dzisiaj.