Podręcznik stanowi kompendium najnowszej wiedzy z zakresu dietetyki, leczenia żywieniowego i żywienia klinicznego. Autorami są specjaliści różnych dziedzin medycyny i nauk żywieniowych, którzy w przystępny sposób omówili zagadnienia dotyczące fizjologii przewodu pokarmowego oraz kontroli pobierania pokarmów, żywienia w różnych grupach populacyjnych i stanach fizjologicznych (żywienie niemowląt, dzieci i młodzieży, kobiet ciężarnych i karmiących, osób starszych), leczenia żywieniowego w chorobach metabolicznych (cukrzyca, otyłość, dyslipidemie), układu pokarmowego (choroby górnego odcinka przewodu pokarmowego, marskość wątroby, przewlekłe i ostre zapalenie trzustki, nieswoiste choroby zapalne jelit, SIBOS), nerek, chorobach nowotworowych, chorobach układu krążenia, alergiach i nietolerancjach pokarmowych, schorzeniach dermatologicznych oraz wybranych chorobach wieku dziecięcego (mukowiscydoza, fenyloketonuria). W książce zawiera również podstawy żywienia klinicznego. Skierowana jest do studentów dietetyki, dietetyków, lekarzy praktyków oraz wszystkich zainteresowanych racjonalizacją żywienia i leczeniem żywieniowym.

Endokrynologia wieku rozwojowego jest opracowaniem najnowszej wiedzy dla lekarzy specjalizujących się w endokrynologii i diabetologii dziecięcej. Jest to nowoczesny podręcznik będący kompletnym i wyczerpującym źródłem wiedzy a równocześnie praktycznym podejściem do trudnych zagadnień diagnostyki i terapii chorób wydzielania dokrewnego u dzieci. Został opracowany na podstawie najnowszej wiedzy w tym podstaw genetyki chorób gruczołów dokrewnych u dzieci, odrębności obrazu klinicznego, diagnostyki klinicznej i postępowania terapeutycznego oraz rzadkich zespołów ujawniających się w różnych okresach rozwojowych dziecka. W każdym rozdziale przedstawiono najnowsze osiągniecia na podstawie aktualnej literatury światowej w tym także procedury postepowania zgodne z najnowszymi wytycznymi. Podręcznik napisany przez zespół ekspertów ze wszystkich ośrodków uniwersyteckich w Polsce. Wraz z Diabetologia wieku rozwojowego stanowią komplet wiedzy potrzebnej dla specjalizujących się lekarzy. Zakres podręcznika jest zgodny z wytycznymi kształcenia opisanymi w planach kształcenia specjalistycznego. '

Spis treści: 1. Wpływ zanieczyszczenia powietrza na płodność 2. Otyłość a niedobór witaminy D 3. Wpływ związku mikroflory jelitowej z dietą ketogeniczną na zdrowie Czasopismo Naukowe „Nauki Przyrodnicze i Medyczne” (ENG: Journal of Life and Medical Sciences) jest kontynuacją czasopisma Nauki Przyrodnicze. Czasopismo wydawane jest nieprzerwanie od 2013 roku przez Stowarzyszenie Młodych Naukowców. W latach 2013-2018 czasopismo było klasyfikowane w wykazie czasopism punktowanych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z liczbą 2 punktów. Po zmianie w prawie od 2019 roku czasopismo posiada 5 punktów. Ideą czasopisma jest umożliwienie publikacji prac oryginalnych oraz przeglądowych przygotowanych przez młodych adeptów nauki (studentów działających w kołach naukowych, doktorantów, młodych pracowników nauki). Publikacja w czasopiśmie jest bezpłatna. Wszystkie nadesłane artykuły są recenzowane z zachowaniem najwyższych standardów określonych przez Komitet do spraw Etyki Publikacyjnej (COPE – Committee on Publication Ethics). Tematyka: szeroko rozumiane nauki przyrodnicze i medyczne (biologia, chemia, technologia żywności, dietetyka, żywienie, biogeografia, zootechnika, ogrodnictwo, rolnictwo, ekologia, inne zbliżone).

W prezentowanym kwartalniku NIT 3(14) zamieszczono osiem artykułów naukowych. W numerze NIT 1(12) 2014 opisano, w jaki sposób w publikacji należy prawidłowo przygotować punkt „Analiza wyników”. Wskazano, jak ważne jest umiejętne ilościowe przedstawienie uzyskanych własnych wyników oraz rezultatów badań o tematyce identycznej lub zbliżonej, wykonanych przez innych autorów. Kolejnym elementem składowym artykułu − jednym z najważniejszych, jest punkt zatytułowany „Dyskusja wyników”. Jeśli autor decyduje się na łączne przedstawienie w jednym punkcie analizy i dyskusji wyników, to po analizie ilościowej powinien dokonać analizy jakościowej według omówionych zasad. Konstrukcja punktu „Dyskusja wyników”, uważanego za najistotniejszą część artykułu, wymaga uprzedniego przygotowania. W praktyce pomocniczo wykorzystuje się w tym celu mapy klastrów, drzewo problemowe lub inne struktury organizacji. Konieczne jest logiczne uporządkowanie przemyśleń, bazujące na pojedynczych wynikach badań lub ich sekwencji. Autor powinien wskazać, jak uzyskane przez niego wyniki mają się do wyników otrzymanych przez innych badaczy, powinien określić, czy są one zbliżone, czy też występują między nimi różnice. Następnie bardzo cenne jest ustosunkowanie się do przyjętych opinii na omawiany temat, do tego, czy wyniki własne i innych autorów je potwierdzają lub też nie i dlaczego. Należy również określić, czy można, na bazie własnych wyników, zaproponować nowe wyjaśnienie rozpatrywanego zjawiska lub problemu. W dyskusji wyników powinna się znaleźć odpowiedź na analizowane pytania badawcze, postawione przez autora we wstępie, a także wytłumaczenie, jak wyniki potwierdzają te odpowiedzi i jak wpasowują się one w aktualny stan wiedzy na analizowany temat. W tej części artykułu powinna też być zawarta argumentacja przemawiająca za przyjęciem lub odrzuceniem hipotezy przyjętej we wstępie. Przedyskutowanie wyników własnych z wynikami innych autorów, próba interpretacji i wyjaśnienia stwierdzonych rozbieżności, sprzecznych wyników, obrona własnego stanowiska w kontekście postawionych pytań powinny stanowić wartość dodaną pracy. Istotne jest, aby unikać powtórzenia treści z poprzedniego punktu (tj. punktu zatytułowanego „Analiza wyników”). Jednakże, dokonując odpowiedzi na postawione pytania, należy poprzeć je uzyskanymi wynikami, odsyłając czytelnika do umieszczonych w tekście tabel lub rysunków. Dyskusja wyników powinna być napisana w formie zwięzłej; powinna być krótka i konkretna. Nie do przecenienia jest sekwencjonowanie informacji, tj. przedstawienie odpowiedzi dotyczącej zapytania problemowego, następnie przedstawienie stosownych wyników własnych je popierających, a także powołanie się na publikacje innych autorów. Znaczenie tego punktu jest bardzo duże, bo wskazuje na dojrzałość autora w podjęciu właściwie zaplanowanego eksperymentu, na jego umiejętności interpretacji wyników, przedstawienia własnych opinii, jak też właściwego przedyskutowania wyników własnych z wynikami innych autorów. Cenne jest też wskazanie ograniczeń i ewentualnych słabych punktów w publikacji w kontekście konieczności przeprowadzenia dalszych badań w celu ich wyjaśnienia. Prawidłowo zaprezentowana dyskusja wyników jest punktem wyjścia do napisania wniosków z pracy. Te, przedstawione w odpowiedniej hierarchii, nie mogą stanowić powtórzenia wyników badań własnych. Powinny być ich uogólnieniem, wskazaniem na istotne kwestie z nich wynikające, potwierdzeniem dotychczasowej wiedzy na dany temat. Należy w nich również wskazać na zagadnienia wymagające weryfikacji i/lub kontynuacji badań. Czytelnik powinien bowiem otrzymać jasną informację o tym, czego ważnego może się z treści artykułu dowiedzieć i jakie kwestie w nim zawarte mają charakter spekulatywny. Ważne jest też wyjaśnienie przez autora, na czym polega oryginalność podjętego przez niego problemu badawczego oraz uzyskanych wyników. W podsumowaniu badacz powinien się ustosunkować do postawionej hipotezy z zaznaczeniem, co przemawia za jej przyjęciem lub odrzuceniem. Rezultatem analizy jakościowej powinno być nakreślenie (...)

Podręcznik w kompleksowy i niezwykle praktyczny sposób przedstawia najważniejsze elementy nowoczesnej diagnostyki choroby otyłościowej, leczenia niefarmakologicznego oraz aktualnych standardów farmakoterapii i leczenia bariatrycznego. Pokazuje pełen obraz wyzwań związanych z postępującą chorobą otyłościową uzupełniony praktycznymi uwagami licznych specjalistów m.in.: endokrynologów, diabetologów, kardiologów, hipertensjologów, gastroenterologów, hepatologów, psychiatrów, dermatologów, lekarzy chorób zakaźnych, seksuologów, którzy odnoszą się do poszczególnych powikłań i zagrożeń związanych z otyłością. Zawartość merytoryczna książki oparta jest na standardach diagnostycznych i terapeutycznych uznanych towarzystw medycznych, znajduje też odzwierciedlenie w aktualnej światowej literaturze, spełnia wszystkie kryteria zgodne z duchem Evidence Based Medicine. Podręcznik ma patronat Polskiego Towarzystwa Leczenia Otyłości i rekomendowany jest wszystkim profesjonalistom zajmującym się leczeniem otyłości, osobom zainteresowanym podnoszeniem swoich kwalifikacji zawodowych oraz studentom.

Agata Dukowicz, Julia Sikorska, Justyna Szymańska, Maciej Trojan: Asymetria funkcjonalna mózgu w badaniach z udziałem naczelnych [Functional asymmetry of the brain in studies of primates], s. 7–28; Małgorzata Anna Basińska, Agnieszka Szocińska: Temperament a występowanie syndromów psychosomatycznych według The Diagnostic Criteria for Psychosomatic Research – DCPR u pacjentów z chorobami kardiologicznymi [Temperament and the occurrence of psychosomatic syndromes described in the Diagnostic Criteria for Psychosomatic Research – DCPR taking into consideration patients with heart diseases], s. 29–46; Karolina Stala, Łukas z Malanowski: Rozpoznawanie emocji przez sprawców przestępstw seksualnych [Emotion recognition in sex offenders], s. 47–64; Włodzimierz Oniszczenko, Wojciech Łukasz Dragan: Cechy temperamentu w ujęciu Regulacyjnej Teorii Temperamentu: związek z zaburzeniami psychicznymi i ich genetycznym podłożem [Temperament traits in terms of Regulative Theory of Temperament: The relationship with mental disorders and their genetic background], s. 66–92.

Pojęcie stylu życia jest socjologicznym pojęciem trudnym do zdefiniowania. Przyjęty styl życia silnie wpływa na przyjęte zachowania zdrowotne. Szczególnie zachowania zdrowotne nabyte w okresie dziecięcym i młodzieńczym mają szczególne znaczenie w dorosłym życiu. W okresie dzieciństwa dochodzi do kształtowania i utrwalania postaw zdrowotnych (Wagner, Banaszkiewicz i in. 2015), które wraz ze zdobytą wiedzą i nabywanymi umiejętnościami wpływają na charakter postaw zdrowotnych w dorosłym życiu. Znaczący wpływ na kształtowanie prawidłowej postawy zdrowotnej w dzieciństwie ma środowisko rodzinne. Zgodnie z danymi WHO aż 75% potrzeb jest zaspokajanych przez jednostkę w środowisku domowym. Zachowania prozdrowotne nabywane w domu są to głównie czynności związane z higieną osobistą, psychiczną i otoczenia, podstawowym sposobem odżywiania, stosowaniem używek, organizacją czasu wolnego i aktywności fizycznej, przestrzeganiem zaleceń lekarskich oraz korzystaniem z badań profilaktycznych (Bednarek i Bednarz 2013). Zachowania zdrowotne są wyznaczane również przez kontekst społeczny i kulturowy. Często praktyki zdrowotne nie są wynikiem zamierzonych zachowań, a jedynie wynikają z ogólnie przyjętych norm społecznych (RomanowskaTołłoczko 2011). Wypracowana postawa zdrowotna jest integralną częścią procesu socjalizacji jednostki. Według koncepcji M. Lalonde styl życia bezpośrednio determinuje zdrowie jednostki (Wagner, Banaszkiewicz i in. 2015), a do czynników warunkujących zdrowie zalicza się: czynniki biologiczne (genetyczne), środowisko zewnętrzne, styl życia, oraz efekty medyczne (Romanowska-Tołłoczko 2011). Styl życia znacząco wpływa na rozwój fizyczny, oraz funkcjonowanie psychospołeczne (Humeniuk, Dąbska i in. 2018), jest ściśle związany z codziennymi zachowaniami, specyficznymi dla danej jednostki lub zbiorowości. Determinują go czynniki społeczno-kulturowe, oraz osobiste cechy jednostek (RomanowskaTołłoczko 2011). Styl życia jest kształtowany w oparciu o wzorce dostarczane przez otoczenie.