Monografia zawiera dwanaście rozdziałów. Ich różnorodna tematyka wnosi nowe, istotne treści do dyskusji o wszechstronnie rozumianej i zmieniającej się roli banków we współczesnym systemie finansowym Polski oraz bliskich nam krajów UE. Autorzy są przekonani, że umieszczone w publikacji teksty zostaną przez Czytelników odebrane jako krytyczne i kreatywne refleksje nad trzydziestoleciem przemian nie tylko w polskiej bankowości komercyjnej i spółdzielczej, ale i w szerszym, globalnym czy europejskim kontekście. Wspólnym zamiarem twórców poszczególnych fragmentów książki było, aby służyła ona upamiętnieniu działalności naukowej i dydaktycznej śp. Doktora Ryszarda Mikołajczaka, zasłużonego pracownika Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, jednego z najwybitniejszych twórców poznańskiej szkoły finansów i bankowości.

Bracia Karamazow to ostatnia i najdojrzalsza powieść Fiodora Dostojewskiego. Opowiada dzieje czterech braci, których łączy tragedia: zabójstwo ojca. Każdy z nich, kierowany poczuciem winy, emocjami i pożądaniem, usiłuje odnaleźć własne miejsce w mrocznej mozaice rodziny Karamazowów. Powieść rosyjskiego mistrza jest uznawana za jedno z największych dzieł w historii literatury. Obok wątków obyczajowych porusza fundamentalne problemy, z którymi potem zmagał się wiek XX: pytanie o istnienie Boga w racjonalnym świecie, trwałość wartości w obliczu zmian i nieświadome krążenie człowieka między złem a pokutą. Kongenialny przekład Adama Pomorskiego pozwala polskiemu czytelnikowi w pełni rozsmakować się w rozległej panoramie powieści.

Crimen laesae iustitiae – zbrodnia obrazy sprawiedliwości – to czyn sędziego, który wbrew swemu powołaniu do sprawiedliwego rozstrzygania w sprawie sądowej, wypacza prawo, przez co jego orzeczenie uwłacza swą treścią idei leżącej u podstaw każdego społeczeństwa. Pojęcie sprawiedliwości jest tak stare jak prawo stanowione po to, by dać jej wyraz, i równie stare jak rola sędziego urzeczywistniającego sprawiedliwość w wydawanych wyrokach. Zagadnienia przedstawione w tej książce mieszczą się w trójkącie pojęć: sprawiedliwość ― sędzia ― prawo. Jeżeli ustanowione prawo jest w swej treści tak bardzo niesprawiedliwe, że zaprzecza podstawom człowieczeństwa, sędzia, który karze na jego podstawie i w zgodzie z nim, wypacza prawo naturalne, bez którego respektowania przez ustawodawcę prawo stanowione staje się ustawowym bezprawiem. Wypaczeniem prawa jest także naginanie przepisów ustawy przez sędziego w taki sposób, że prawo zbacza z drogi sądowego wymiaru spra¬wiedliwości, stając się narzędziem do popełnienia zbrodni sądowej. Prokurator dokonuje aktu obrazy sprawiedliwości, jeżeli wypaczając prawo, kieruje swe oskarżenie przeciwko człowiekowi, który nie popełnił przestępstwa. Juryści systemów totalitarnych, którym stawiano zarzut popełnienia zbrodni sądowych, odpowiadali niezmiennie, że stosowali wówczas obowiązujące prawo. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy sędzia i prokurator ponoszą odpowiedzialność karną za zbrodnię obrazy sprawiedliwości i na jakiej podstawie prawnej, prowadzi do sformułowania postulatu wprowadzenia do polskiego kodeksu karnego przepisu o czynie zabronionym wypaczenia prawa i wyrządzeniu przez to poważnej szkody sprawiedliwości.

Monografia jest próbą kompleksowego podejścia do tematu społecznie odpowiedzialnego działania mikro, małych i średnich przedsiębiorstw. Problem badawczy sprowadza się do pytania, jakie czynniki i w jakim stopniu determinują społecznie odpowiedzialne zarządzanie w sektorze MŚP w Polsce. Sformułowane przez autorkę wnioski, a także zalecenia zawarte w monografii mogą okazać się użyteczne dla przedsiębiorstw sektora MŚP. Znajomość determinant zarządzania społecznie odpowiedzialnego może przyczyniać się do kształtowania społecznie odpowiedzialnych organizacji. Ponadto poznane determinanty mogą wspomóc proces przetworzenia koncepcji CSR w taki sposób, by była ona odpowiednia do specyfiki funkcjonowania mikro, małych i średnich przedsiębiorstw. Praca ma charakter teoretyczno-empiryczny. W rozdziale pierwszym opisano główne czynniki wzrostu zainteresowania koncepcją społecznej odpowiedzialności biznesu wśród organizacji. W rozdziale tym szczegółowo omówiono istotę oraz teoretyczny kontekst społecznej odpowiedzialności oraz wskazano na podstawowe korzyści, jakie z niej wynikają. W rozdziale drugim opisano specyfikę funkcjonalną i zarządczą sektora mikro, małych i średnich przedsiębiorstw. Wyjaśniono istotę zarządzania społecznie odpowiedzialnego w MŚP. Scharakteryzowano zarządzanie społecznie odpowiedzialne w ujęciu procesowym, uwzględniając przy tym specyfikę małych i średnich przedsiębiorstw. Opisano tu również najważniejsze obszary społecznej odpowiedzialności i proces zarządzania interesariuszami w MŚP. Na koniec opisano systemowe podejście do zarządzania zgodnego z CSR w organizacjach mikro, małych i średnich. W rozdziale trzecim na podstawie źródeł literaturowych określono i scharakteryzowano zewnętrzne i wewnętrzne determinanty społecznie odpowiedzialnego zarządzania w sektorze przedsiębiorstw mikro, małych i średnich na świecie i w Polsce. Kolejne rozdziały poświęcono metodyce, wynikom, ocenie i wnioskom płynącym z badań empirycznych przeprowadzonych w polskim sektorze przedsiębiorstw mikro, małych i średnich. Przedstawiono wyniki badań dotyczące znajomości pojęcia CSR oraz sposobów jego definiowania wśród badanych przedsiębiorstw. Ponadto przeprowadzono ocenę ważności i charakteru przesłanek oraz działań społecznie odpowiedzialnych podejmowanych przez MŚP w poszczególnych obszarach CSR. Przedstawiono również hierarchię ważności czynników determinujących zarządzanie społecznie odpowiedzialne w przedsiębiorstwach mikro, małych i średnich. W dalszej kolejności zaprezentowano wyniki analizy współzależności między czynnikami wpływającymi na społecznie odpowiedzialne zarządzanie a wybranymi cechami, takimi jak rodzaj prowadzonej działalności, liczba zatrudnionych pracowników oraz struktura kapitału. Na koniec przedstawiono także analizę współzależności między wdrożonymi znormalizowanymi systemami zarządzania a zaangażowaniem badanych organizacji w inicjatywy CSR.

“Dziady” Mickiewicza to dzieło niezwykle bogate w przeróżne treści oraz poruszające liczne, skomplikowane oraz zaangażowane społecznie, zagadnienia. “Dziady” były odzwierciedleniem nastrojów panujących w ówczesnej, współczesnej Mickiewiczowi epoce. Trzecia część “Dziadów” stanowi interpretację autora dotyczącą tragicznych wydarzeń. Jest swoistą manifestacją polskiego patriotyzmu oraz mesjanizmu. “Dziady” Adama Mickiewicza powstawały na przełomie kilkunastu lat. To dramat romantyczny, który jest najczęściej przytaczany przez badaczy, jako przykład tego gatunku literackiego. Ten tekst napisany przez naszego wieszcza uznawany jest za arcydramat.