Przejmujący, sugestywny tom, w którym obserwujemy przechodzenie pomiędzy osobistym doświadczeniem zawieszenia, daremności, przemijania a doświadczaniem metafizycznym: szukaniem sensu, Boga, swojego miejsca w świecie. Sny, które przywołują obrazy apokaliptyczne i złowieszcze — poczucie nieuchronnego kresu, odpowiedzialności za świat, które biją z tego tomu, układają się w przewrotny lament nad sobą i światem. W tym hiperbolicznym świecie jest też trochę miejsca na inne charakterystyczne dla Mikołajewskiego motywy: rodzinę, wyraziste komentarze, przekorne pytania, pokazywanie chropowatej rzeczywistości przez epizod, detal.

Prezentowane w niniejszej publikacji teksty dotyczą trzech niezwykłych kobiet, które Komitet Noblowski uhonorował w roku 2011 za wyjątkowe osiągnięcia na rzecz walki o pokój. Pierwsza z nich – Ellen Johnson-Sirleaf, prezydent Liberii, zapisała się w historii Czarnego Kontynentu jako jedyna kobieta, której udało się wygrać wybory prezydenckie. Druga z opisywanych, również Liberyjka, Leymah Roberta Gbowee, to działaczka społeczna, organizatorka kobiecego ruchu chrześcijanek i muzułmanek pod nazwą Masowa Akcja Kobiet na rzecz Pokoju, który położył kres wojnie domowej w Liberii w roku 2003. Trzecia z noblistek – Tawakkul Karman – „Matka jemeńskiej rewolucji” stała się twarzą rewolucji w Jemenie w roku 2011, która była częścią Arabskiej Wiosny Ludów. Określana, podobnie jak Ellen Johnson-Sirleaf i Leymah Gbowee, takimi przydomkami, jak „Żelazna dama”, Tawakkul Karman stała się pierwszą arabską kobietą – laureatką Nagrody Nobla i drugą muzułmanką, która otrzymała to wyróżnienie.

Fragment: "— Nie źlijże się Maryna, bacz na święty spokój, udobruchaj się i dej mi oto schlipać tę łyżczynę żuru. — Tak mówił Maciek Opozda, fornal, który podczas przypołudnia przybył spracowany do czworaków, a zastał żonę w złym humorze. — Będę ci się dobruchała, mam na ciebie być pamiętna, kiej człek doma nijak podołać nie może! — odrzekła Maryna, uwijając się około nalepy. — Nie robię ja to swojego, czy co? Czegóż, kobieto, chcesz ode mnie?... . — Robić... robisz, toć widzę, co nie próżnujesz, ino robisz; tyła syćko, co zarobisz, to i przeźresz. — Oj głupia, głupia!... I cóżem ja temu krzyw że mię Pan Jezus uczynił takim krzepkim do jedzenia, że mi syćko idzie na zdrowie!"

Słowacki Juliusz (1809-1849), polski poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców romantycznych, nazywany - obok A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego - "wieszczem". Debiutował anonimowo 1830 w Melitele powieścią poetycką Hugo. W 1832 opublikował tomy 1-2 Poezji, gdzie znalazły się powieści poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, tragedie Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 (1833) zawierał m.in.: powieść poetycką Lambro, poemat Godzina myli i liryki pisane w czasie powstania listopadowego.

Dzieło Teodora Tomasza Jeża. Teodor Tomasz Jeż - właściwie Zygmunt Fortunat Miłkowski. Powieściopisarz, publicysta i działacz polityczny. Jako pisarz debiutował jeszcze w latach 1856-60 na łamach "Dziennika Literackiego" utworem "Pamiętniki włóczęgi". Swoją pierwszą powieść "Wasyl Hołub" opublikował w 1858 r. podczas pobytu w Turcji. Wtedy posłużył się pseudonimem Tomasz Teodor Jeż. W swych kolejnych powieściach podejmował tematykę z życia szlachty podolskiej, np. Historia o prapraprawnuku i praprapradziadku, Pamiętniki starającego się, Niezaradni, współczesną, ludową i historyczną, np. Emancypowana, Ci i tamci, Za króla Olbrachta. Szczególną popularność zdobył dzięki powieściom nawiązującym do walk narodowowyzwoleńczych na Bałkanach i na Węgrzech, np. Szandor Kowacz, Uskoki, Narzeczona Harambaszy, Zarnica, Słowiański Hercog. Ponadto był autorem wielu prac publicystycznych, historycznych i obszernych pamiętników.

Podstawę źródłową książki stanowią niemal wszystkie polskojęzyczne pisma codzienne publikowane przez Niemców na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Przeanalizowane zostały przede wszystkim dwa tytuły kolportowane na obszarze całego GG („Nowy Kurier Warszawski” i „Kurier Częstochowski”) oraz cztery dystrybuowane regionalnie („Dziennik Radomski”, „Goniec Krakowski”, „Kurier Kielecki”, „Nowy Głos Lubelski”), uzupełnione o „Gazetę Lwowską”, wydawaną od lata 1941 roku, a także dzienniki, które ukazywały się tylko przez pierwsze miesiące okupacji (np. „Kurier Radomski”). Na podstawie wymienionych materiałów autor stara się odpowiedzieć na pytanie, jak mieszkańcy Generalnego Gubernatorstwa próbowali odnaleźć się w brutalnych realiach wojny i okupacji. Ogłoszenia drobne pozwalają przybliżyć takie elementy życia codziennego, jak dążenie do zachowania integralności rodziny i budowania nowych związków, próby zapewnienia sobie i bliskim materialnych podstaw bytu przez znalezienie odpowiedniej pracy, starania o zdobycie mieszkania, odzieży, obuwia czy opału. Przez pryzmat ogłoszeń możemy dostrzec takie zjawiska jak pauperyzacja czy ubóstwo dotykające zarówno mieszkańców centralnych ziem polskich, jak i wysiedleńców z ziem wcielonych do Rzeszy. Szczególnie wstrząsająca jest lektura tych inseratów, za pomocą których usiłowano odszukać zaginionych bliskich – zwłaszcza w okresie bezpośrednio po wojnie obronnej 1939 roku oraz powstaniu warszawskim. Przygotowana do druku publikacja traktuje o niezwykle ciekawym i wciąż mało znanym zagadnieniu życia codziennego podczas okupacji niemiec­kiej [...]. Wydawać by się mogło, że propagandowa prasa okupacyjna nie może być miarodajnym źródłem do opisu codzienności okupacyjnej, jednak analiza treści tego rodzaju materiału badawczego daje nam obraz ówczes­ nej rzeczywistości. prof. dr hab. Witold Stankowski

Dzieło Zofii Bukowieckiej. Zofia Bukowiecka, to pisarka, autorka powieści dla dzieci, poświęconych dylematom moralnym i problematyce społecznej.

Pierwsza kobieca powieść rozwojowa! Powiadają, że życie pisze najlepsze historie. Tylko dlaczego niektóre są pasjonujące, a inne… po prostu nudne? Zupełnie jakbym czytała nieciekawą książkę, myśli o swoim życiu Izydora. Syn, któremu poświęciła młodość, wydoroślał, wyjechał i automatycznie wykasował ją z pamięci. Izydora ma pięćdziesiątkę na karku i sporą nadwagę. Wspomnieniem po dorosłym już Jerzyku są jedynie kartki na święta i życzenia na Dzień Matki. Były mąż, artysta – nigdy nie mieli sobie zbyt wiele do powiedzenia – układa sobie życie z nową partnerką w luksusowym apartamencie. A ona, niedoszła tancerka (Izydora od Isadory Duncan), która zawiodła ambicje swojej matki i nadzieje, jakie w niej rodzicielka pokładała, przyjmując posadę księgowej, kończy z debetem na karcie, mieszkając kątem u ciotki na prowincji. Urocze sielskie małe miasteczko? Bynajmniej! Małe miasteczka też bywają nieciekawe i niechętne nowo przybyłym. Dobre miejsce i czas na zmianę? Najlepsze. Nie znajdziecie tu fajerwerków miłości i hollywoodzkiego happy endu. Ale jeśli szukacie oczyszczającej, pięknej opowieści o rozwoju i zmianie, dobrze trafiliście. Życie motyli to książka mądra, dowcipna, nie sielankowa co prawda, ale zdecydowanie optymistyczna. Katarzyna Ryrych – poetka, pisarka, malarka. Zadebiutowała w 1981 roku tomikiem poezji Zapiski pewnej hipiski. Od tamtej pory wydała wiele książek dla starszych i młodszych, m.in. Pamiętnik Babuni, Niebajki, Wiersze z pazurkiem, Philo, kot w drodze oraz Siedem sowich piór – mądre, wzruszające opowiadanie, nominowane do tytułu Książka Roku 2009 polskiej sekcji IBBY. W II Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren, w którym Wyspa mojej siostry przyniosła jej pierwszą nagrodę, otrzymała także wyróżnienie za książkę Łopianowe pole. Maluje, gra na wiolonczeli i fortepianie. Kocha zwierzęta, podróże (także te motocyklowe!) i dobre książki.

Życie Napoleona Bonapartego, poprzedzone obrazem rewolucji francuzkiej Waltera Scotta w tłumaczeniu Jana Kazimierza Odyńca. Jan Kazimierz Romuald Ordyniec h. Ostoja (1797-1863) to polski tłumacz, dziennikarz, działacz Wielkiej Emigracji. W czasie powstania listopadowego Ordyniec działał jako polityk m.in w Towarzystwie Patriotycznym. Po klęsce powstania wyemigrował do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Od roku 1832 był bibliotekarzem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, ale stanowisko i członkostwo utracił, podejrzany o sprzeniewierzenie części funduszów Towarzystwa. Początkowo przeciwny polityce Adama Jerzego Czartoryskiego, zbliżył się z biegiem lat do jego stronnictwa, zwanego Hotel Lambert.

Dzieło Józefa Lompy. Józef Piotr Lompa, polski górnośląski działacz, poeta, publicysta – współpracownik wielu ówczesnych pism, prozaik, autor polskich podręczników szkolnych.

W prezentowanej monografii skupiamy się przede wszystkim na wpływie, jaki zachodzące obecnie procesy i ich dynamika mają na osoby z niepełnosprawnościami. Jakie jest życie z niepełnosprawnością w świecie VUCA? Czy doświadczenia izolacji, niepewności jutra i utraty kontroli w trakcie pandemii zmieniły coś w funkcjonowaniu osób z niepełnosprawnością i w ich rzeczywistościach? Czy na skutek pandemii mamy do czynienia z kolejnymi wymiarami wykluczenia? Jakie są sposoby rozwiązywania dylematów codzienności i strategie radzenia sobie osób z niepełnosprawnością z elementami świata VUCA? Jak definiują siebie, tworzą tożsamości i odnajdują swoje miejsce w „płynnej nowoczesności”? Autorzy poszczególnych rozdziałów – naukowcy, praktycy i osoby z niepełnosprawnościami – próbują odpowiedzieć na te pytania.